Gecelerine Kahrolduğum Hayat

AYHAN ÇUBUK

Canım sıkkındı bu aralar... Etrafımdaki insanlara negatif enerji yaymakdan sıkıldım. Kendi dünyamın çaresizliği içinde dalıp gidiyordum... Bunlar yetmiyormuş gibi üstelik yorgun ve dargındım herkese toparlayamadığım toparlayıpta bırakamadığım o kadar çok şey varki hayatımda yıllar öyle çok hırpalamıştı ki benliğimi yoruldum artık kendimle savaşmaktan…

Girdiğim her savaşı kısmende olsa kaybediyorum  umursamadığım o kadar çok şey varki aslında çaresizlikten mı yorgunluktan mı bilemiyorum bildiğim tek şey kalbim ve canım çok acıyor.

Beni düzensiz yaşama zorlayan şeylerin ifadesini bilmiyorum sanki yazmaya gücüm yok yada toparlayamıyorum farkında değilim ama bir tarafım eksik planlar kurmayı başarıyorum az kaldığına inandığım planlar sonsuza dek bana yardımcı olacak sadece buna inanıyorum . Ama diğer tarafım bu şehri terk edip gitmekten yana bu şehirde kurduğum hayallerin üzerine sanki karabasanlar çökmüş yıkık dökük olacağından korkuyordum belkide gidersem bu şehre bu insanlara ihanet edecekmiş gibi gelsede hep diğer tarafımı dinliyordu içimdeki düşlerim Peki, bu şehir bana yeterince ihanet etmemiş miydi? Bütün anılarım geçmişte kaybolup gitmişti. Bu şehir benim hayal gücümü kısıtlıyordu... Umutlarımı bir bir yok etmişti... Hayallerim, anılarım ve umutlarım birden yok olunca, düşlerim de kalmamıştı geride... Bu şehir bana sadece acı vermişti... Benim artık acıya verecek bir şeyim kalmamıştı, mutluluktan alacağım vardı...

Benim bir seceneğim bile yokken bunları neden düşündüğümü bile bilmiyorum beni bağlayan beni burada tutan ne var onuda bilmiyorum ama tesadüfen geldim mecburen yaşıyorum çünkü .Kendime yalan söylediğimden beri kimseye tam anlamıyla güvenemiyordum... Yalanlar... Her tarafım yalan olmuştu... Beynim bile yalan söylüyordu bana. Hayatın her şeye rağmen güzel olduğuna dair kendime yalanlar söylemekten bıkmıştım artık... Adı üstünde işte, hepsi  yalan ve boş  du . Her şeye rağmen, hayat güzel değildi... Benim için hayat umut dolu hayal kırıklıklarından ibaretti...

Acı ve hiçbir şey arasında seçim yapmam gerekmiş, ben de hiçbir şeyi seçmiştim. HİÇ BİRŞEY…

Zaman geçiyordu... İmkansız göründüğü zaman bile... Hatta saatin her tik tak edişi insanın canını acıtsa da... Yavaş yavaş geçiyordu saniyeler... Yalpalayarak ve sessizliklerin içinde sürünerek... Ama bir şekilde geçiyordu. Benim için bile...

Hayat her şeyimi elimden almıştı... Gülümsemek bile zor geliyordu artık bana... Bir arkadaşım Gülümsediğinde gözlerinin içi gülüyor, gözlerin tıpkı bir yıldız gibi parlıyor  demişti... Ben artık gözlerimin parladığını bile hissedemiyordum...Gülmediğim ve konuşmadığım zaman etrafımdaki insanların bana bakış acısı değişiyordu hemen NE OLDU ? NEYİN VAR HADİ ANLAT diyen dostlarım var hala beni mutlu eden tek şey beklide bu ..

Davranış şeklimi değiştirdim artık küçük mutluluklar biriktirip büyütmeye çalışmak gibi saçma bir davranış şekli .. Aslında ben bakarken bile haykırıyorum ama kimse beni duymuyor yada beni duymamazlıktan geliyordu .. 

İnsanlara illaki bir şeyler anlatmak zorundamıydım Hayır! 

Belkide herkes sağırdı beni duymak istemiyordu

Hani gözler kalbin aynasıydı siz yalanmıydınız ?

Hani göze bakınca gönülden geçen okunurdu Siz okuma yazma bilmiyormusunuz ?

Hani Yüreğin sesini yürek duyardı sizin  yüreğiniz sağırmı neden beni duymuyor ?

Çok yoruldum artık. Hemde çok. Hep bir olumsuzluk karşısında tek başımayım. Kendimle savaşlarımın sonu yok. Hep çelişkiler içindeyim. Hep yenilgi hep mağlubiyet. O kadar çok sıkıldım ki. Sadece aşktan sevgiden değil.  Sevip sevilmemek ayrı ama tüm hayatımdaki eksilerden bunaldım artık. Hiç birşey için gücüm yok takatim yok. Yalnızlık ta sıktı. Yanımda hissetmek istiyorum birilerini. Şöyle ağladığımda gözyaşımı omzuna silebiliceğim birileri. Gece yastığa başımı koyduğumda gözyaşıyla değil de yüzümdeki tebessümle uyumayı. O kadar çok istiyorum ki bunları. Yüreğim yorgun. Halsiz. Bitkin. Hep yarıda bırakılmışlık hep çaresizlik.Hayat ve yaşanılanlar, en azından yaşadıklarım o kadar yıprattı ki beni. Her defasında ömrümden ömür gitti.Kimsede bilmedi. Kimseler bilmedi ne çektiğimi.Yoruldum.Tükendim bittim. Kendime bile kalmadı ben.

"EY GECELERİNDE KAHROLDUĞUM HAYAT..

SOKAKLARINDA SIRILSIKLAM ISLANDIĞIM ŞEHİR.. 

ARTIK SIĞMIYORUM SANA"

İnsanlardan bu üç seyi anlamalarını istedim :
''Gülüşümün arkasındaki kederi, Öfkemin ardındaki sevgiyi, Sessizliğimin arkasındaki nedeni'