 |
| AYHAN ÇUBUK |
KISA KISA... KISA KISA... KISA KISA... KISA KISA...
Biraz garip başlamıştım güne. Hani ne mutluluğu yaşarsınız ne de dibe kadar batarsınız ya işte öyleydim. Farklı duygular, dolamışlar ellerini kollarıma bir o yana bir bu yana çekiştirmekten başka bir şey yapmıyorlardı.Bir durum olduğu ortadaydı ama olan durumun kendisi ortada yoktu. Hiç bilmediğim bir yerde haritasız kalmak gibi. Ya da kendimi uçurumun kafama kurşunu sıkacakken silahın tetiğinin tutukluk yaptığı gibi ...
--------------------------------------------
Özür dilemeyi unuttu dilimiz. Gelen özrü duymaz oldu kulaklarımızı. Affetmekten çok kin beslemeye başladık. Karamsar tablolar çizmeyi el alışkanlığı yaptık.
Ağlamak yardımcı olur yol bulmakta dediler, biz ağlarken bulmamız gereken yolu da kaybettik.
Gülmeyi, tuttuğumuz ellerimizi açıp kaybettik. Yasak ettik kendimize. Tüm olumsuzlukları ise dört elle sarıldık. Daimi bildik
-------------------------------------------------
En büyük hatalardan birini yapalım ve kötü olan tüm anılarımızı unutalım.En güzelleri kalsın.Kalanlara sımsıkı sarılalım biz.Sarılmakla kalmayalım, bağlayalım kendimize.Kaybolacağını düşünüp hiçbir yere bırakmayalım.Kıskananlardan saklayalım en kuytu köşeye.Unutalım kötülükleri tüm çirkinlikleri, olmamış gibi yapalım.Sonra başlayalım kaldığımız yerden.En mutlu anları elimize alalım ve yaşayalım.
